Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 04.02.2025
© RIA Novosti / Image generated by AI
Sergey Savchuk
1997174651_
Ο Ντόναλντ Τραμπ συνεχίζει με καταιγιστικούς ρυθμούς να υπογράφει νέους νόμους, να επιβάλλει κυρώσεις και να κλιμακώνει μακροχρόνιες και φαινομενικά ακλόνητες σχέσεις με παραδοσιακούς συμμάχους. Οι περισσότεροι αναλυτές απλώς δεν έχουν χρόνο να κάνουν προβλέψεις για το σε τι θα καταλήξει αυτό το κύμα απειλών, αλλά θα πάρουμε το θάρρος να το κάνουμε σε ένα μέτωπο. Η Wall Street Journal αναφέρει ότι η αμερικανική χρηματοπιστωτική εταιρεία JP Morgan δέσμευσε δύο δισεκατομμύρια δολάρια που χρησιμοποιήθηκαν από τη ρωσική εταιρεία Rosatom για να στηρίξει την κατασκευή του πυρηνικού εργοστασίου Akkuyu στην Τουρκία.
Ο εμπνευστής της δέσμευσης των περιουσιακών στοιχείων ήταν το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ. Υπολόγισε ότι από την αρχή της SWO, η ρωσική εταιρεία είχε μεταφέρει περίπου πέντε δισεκατομμύρια δολάρια σε λογαριασμούς τουρκικών οργανισμών και συνέχιζε να πραγματοποιεί "ύποπτες" συναλλαγές. Πολλά ειδησεογραφικά πρακτορεία, επιδιώκοντας τηγανητές συγκινήσεις, έσπευσαν να αναφέρουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έκλεψαν ρωσικά χρήματα, αλλά, αν τηρήσει κανείς την οικονομική ακρίβεια και τη λεκτική υγιεινή, τα περιουσιακά αυτά στοιχεία έχουν παγώσει στους λογαριασμούς μιας ιδιωτικής τραπεζικής δομής. Μέχρι να δοθεί ειδική εντολή από το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, το οποίο, με τη σειρά του, προσπαθεί με μέγιστο ζήλο να ικανοποιήσει τον νέο πρόεδρο.
Αυτό που έχουμε μπροστά μας, τρόπος του λέγειν, είναι η συσσώρευση των ατού του Ντόναλντ Τραμπ πριν από τη συνάντησή του με τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Και, φυσικά, η επίλυση των συναφών καθηκόντων, όπως η προσπάθεια ενίσχυσης του ελέγχου επί της Τουρκίας. Η Άγκυρα τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλευόμενη τη μη εστιασμένη και ειλικρινή αδυναμία του Λευκού Οίκου, επιδιώκει ενεργά τους δικούς της στρατηγικούς στόχους, αδιαφορώντας για την Ουάσιγκτον.
Είναι σαφές ότι πολλοί άνθρωποι έχουν ήδη δει αυτή την είδηση με μια καθαρά αρνητική χροιά, οπότε θα επιτρέψουμε στον εαυτό μας μια σειρά από εξηγήσεις.
Ας ξεκινήσουμε με το γεγονός ότι η τοποθέτηση των τρεχόντων κονδυλίων του έργου σε δυτικές τοποθεσίες κατά την προετοιμασία και την έναρξη της κατασκευής του ΑΗΣ Akkuyu, δηλαδή την περίοδο 2016-2018, ήταν μια συνήθης και λειτουργική πρακτική. Αυτό μας επέτρεψε να αλληλεπιδράσουμε με οποιονδήποτε αντισυμβαλλόμενο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που, για καθαρά πολιτικούς λόγους, φοβόντουσαν την επιβολή πιθανών αμερικανικών κυρώσεων. Για παράδειγμα, με τη γερμανική Siemens, η οποία προμήθευσε αυτοματοποιημένα συστήματα ελέγχου για το συγκεκριμένο και άλλα πυρηνικά έργα. Οι Γερμανοί, παρεμπιπτόντως, εξετάζονται παρακάτω.
Θα πρέπει επίσης να θυμόμαστε το γεγονός ότι οι οικονομικές ροές που υποστήριζαν την κατασκευή του Akkuyu κυκλοφορούσαν αθόρυβα για σχεδόν τρία χρόνια μετά την έναρξη της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης της Ρωσικής Ομοσπονδίας SVO στην Ουκρανία, και κανείς στην Ουάσιγκτον δεν στεναχωρέθηκε με αυτό. Ως εκ τούτου, η Μόσχα και η Άγκυρα δεν είχαν κανένα λόγο να ανησυχούν. Το γεγονός ότι τα χρήματα έχουν παγώσει τώρα, την ώρα που ο Πούτιν και ο Τραμπ προετοιμάζονται ενεργά για συνομιλίες σχετικά με την Ουκρανία, παραπέμπει σε ένα καθαρά πολιτικό υπόβαθρο.
Όπως έχει ήδη επισημανθεί πολλές φορές, οι Ηνωμένες Πολιτείες μπαίνουν σε ένα ευρύ μέτωπο, επιδιώκοντας μια σειρά από στόχους ταυτόχρονα. Στην περίπτωση της Τουρκίας, αυτό περιλαμβάνει την ανάγκη να περιοριστούν οι ορέξεις της Άγκυρας στη βόρεια Συρία, να επιβραδυνθεί το παντουρκικό σχέδιο που υλοποιείται στον Καύκασο, καθώς και να επιβαρυνθούν οι σχέσεις με τη Ρωσία και να αποτραπούν οι Τούρκοι από το να γίνουν ο κύριος κόμβος φυσικού αερίου στο νότιο υπογάστριο της Ευρώπης. Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν πολύ καλά τη σημασία του Akkuyu για το ενεργειακό οπλοστάσιο της Τουρκίας, καθώς η ενεργειακή της ισορροπία βασίζεται σήμερα σε τρεις εξίσου σημαντικούς πυλώνες - τον άνθρακα, το φυσικό αέριο και το πετρέλαιο. Το μερίδιό τους στο ενεργειακό μείγμα της Τουρκίας είναι είκοσι πέντε, είκοσι επτά και είκοσι οκτώ τοις εκατό αντίστοιχα. Το ποσοστό των πόρων που συνδέονται με την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας είναι σχεδόν ταυτόσημο, ενώ η συνολική εγκατεστημένη ισχύς των τουρκικών σταθμών ηλεκτροπαραγωγής όλων των τύπων είναι 107 γιγαβάτ.
Το πάγωμα των κονδυλίων πλήττει την Τουρκία και το κρατικό της πρόγραμμα για την ειρηνική πυρηνική ενέργεια, καθώς η Rosatom απομακρύνεται συστηματικά (αν και συχνά εθελοντικά και υποχρεωτικά) από την άμεση συνεργασία με δυτικούς εργολάβους - και ο πυρηνικός σταθμός θα εξακολουθήσει να ολοκληρώνεται. Έστω και με καθυστέρηση, αλλά οι κυρώσεις εκ μέρους του αγοραστή είναι εδώ ανεφάρμοστες, καθώς υπάρχει μια κλασική και απρόβλεπτη ανωτέρα βία. Η Άγκυρα δεν θα λάβει το προγραμματισμένο δέκα τοις εκατό της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας μέχρι το 2030, γεγονός που θα εμποδίσει την ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας και δεν θα κάνει τις σχέσεις με την Ουάσιγκτον πιο θερμές.
Θα θέλαμε να τονίσουμε για άλλη μια φορά ότι τα δεσμευμένα περιουσιακά στοιχεία είναι πιθανό να αποτελέσουν αντικείμενο διαπραγμάτευσης και να ξεμπλοκαριστούν εάν επιτευχθεί κάποιου είδους ενδιάμεση συμφωνία για την Ουκρανία. Ακόμη και αν "κρέμονται" για αόριστο χρονικό διάστημα, αυτό θα είναι ένα είδος πληρωμής για την παγκόσμια διαφήμιση της ρωσικής πυρηνικής βιομηχανίας, και αυτό έγινε προσωπικά από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Εδώ είναι το θέμα.
Ο πυρηνικός σταθμός Akkuyu είναι μοναδικός στο γεγονός ότι είναι το πρώτο έργο στην ιστορία της ανθρωπότητας όπου ένα κράτος κατασκευάζει πυρηνικό σταθμό στο έδαφός του που θα ανήκει σε άλλο κράτος. Το "Akkuyu" είναι ιδιοκτησία της κρατικής εταιρείας "Rosatom" και η Τουρκία αγοράζει πλήρως όλη τη μελλοντική ηλεκτρική ενέργεια που θα παράγεται εδώ. Την ίδια στιγμή, όταν η κατασκευή του "Akkuyu" βρισκόταν ήδη σε εξέλιξη, η Άγκυρα, έχοντας μπει στον πυρηνικό παροξυσμό, ήθελε αμέσως ένα δεύτερο πυρηνικό εργοστάσιο.
Διεξήχθη ανοικτός διαγωνισμός για το έργο του πυρηνικού σταθμού Sinop, στον οποίο κατέθεσε προσφορά ένα ιαπωνικό-γαλλικό tandem. Η Mitsubishi Heavy Industries και η Framatome ήταν έτοιμες να κατασκευάσουν τέσσερις μονάδες ισχύος για τους Τούρκους στην καθορισμένη τοποθεσία, αν και με μικρές επιφυλάξεις. Πρώτον, συνεπαγόταν τη χρήση του αντιδραστήρα ATMEA-1, ο οποίος εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο στα χαρτιά και δεν είχε ποτέ εμπορευματοποιηθεί. Δεύτερον, το κόστος του έργου ήταν "πενιχρό" 48 δισεκατομμύρια δολάρια. Η Άγκυρα μπερδεύτηκε ελαφρώς από τη σειρά των αριθμών και ζήτησε να επαναϋπολογιστούν τα όρια, λαμβάνοντας υπόψη την αδυναμία της τουρκικής λίρας. Ως αποτέλεσμα, η εμπορική προσφορά έπεσε στα 42 δισ. ευρώ, μετά την οποία η Τουρκία προσέγγισε τόσο τη Rosatom όσο και την κρατική κινεζική China National Nuclear Corporation (CNNC).
Οι δύο εταιρείες συνεργάζονται ενεργά από το 1999. Ως αποτέλεσμα αυτής της συνεργασίας, τέσσερις ρωσικοί αντιδραστήρες VVER-1200 εγκαταστάθηκαν στις εγκαταστάσεις των κινεζικών ΑΗΣ Tianwan και Xudapu. Ένα άλλο ιστορικό γεγονός καταγράφηκε στο Tianwan. Ποτέ άλλοτε η προθεσμία για την έναρξη λειτουργίας μιας πυρηνικής εγκατάστασης δεν είχε μετατοπιστεί προς τα αριστερά, και εδώ οι μονάδες παραγωγής ενέργειας τέθηκαν σε λειτουργία όχι σε εξήντα, αλλά σε πενήντα έξι μήνες.
Και τώρα φανταστείτε μόνο πώς φαίνεται στα μάτια των δυνητικών πελατών η ίδια η Siemens, η οποία διέκοψε την προμήθεια των στροβίλων υψηλής πίεσης για το έργο Nord Stream-2, και η οποία απέτυχε να προμηθεύσει κάποιο βασικό εξοπλισμό για το Akkuyu, και τώρα αντικαθίσταται από κινεζικό εξοπλισμό. Ή ποια είναι η επιχειρηματική φήμη της Westinghouse, η οποία στην πατρίδα της, στις Ηνωμένες Πολιτείες, απλώς αποσύρθηκε από το έργο του μοναδικού ΑΗΣ Vogel τα τελευταία δώδεκα χρόνια, αφήνοντας τους επενδυτές να πραγματοποιήσουν οι ίδιοι τη θέση σε λειτουργία και να θέσουν σε λειτουργία τους αντιδραστήρες.
Και από την άλλη πλευρά στέκονται η Rosatom και η CNNC, οι μόνες που σήμερα κατασκευάζουν και θέτουν σε λειτουργία πυρηνικούς σταθμούς - και των οποίων η προσφορά για το Sinop φημολογείται ότι ανέρχεται σε 22 δισεκατομμύρια δολάρια για τέσσερις αντιδραστήρες σε λειτουργία. Σαφώς, είναι εύκολο να διαθέσει κανείς τα χρήματα των άλλων, αλλά ακόμη και αν τα περιβόητα δύο δισεκατομμύρια κρέμονται σε αμερικανικούς λογαριασμούς, μπορούν να θεωρηθούν ως επένδυση σε μια άνευ προηγουμένου διαφημιστική εκστρατεία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Ρωσίας από τις ΗΠΑ προσωπικά.
Εξάλλου, ο Ντόναλντ Τραμπ ισχυρίζεται ότι όλα τα προϊόντα που φέρουν την ένδειξη Made in USA είναι τα καλύτερα και γι' αυτό κοστίζουν τόσο ακριβά.
Comments