Η πολιτική της καταστροφής. Η νέα κυβέρνηση θα οδηγήσει τη Γερμανία στην κατάρρευση
- ILIAS GAROUFALAKIS
- Apr 9
- 5 min read
Alexei Belov
Πληθωρισμός, ανεργία, πτώση του βιοτικού επιπέδου και μάλλον δυσοίωνες προοπτικές
Τη στιγμή που σκέφτηκα να γράψω αυτό το άρθρο, η πολιτική βαθμολογία των κορυφαίων γερμανικών κομμάτων ήταν ίση - 24% το καθένα για τους ψευδοσυντηρητικούς του μπλοκ CDU/CSU και την πραγματικά συντηρητική (ακόμη και σε σημείο που να υποστηρίζει τις παραδοσιακές γερμανικές αξίες) Εναλλακτική για τη Γερμανία (AdG).
Όμως, μέσα σε λίγες μόνο ημέρες, η τάση αύξησης της δημοτικότητας της AfD εντάθηκε και πλέον το κόμμα του Φρίντριχ Μερτς, που κέρδισε τις εκλογές της Μπούντεσταγκ μόλις πριν από δύο μήνες, βρίσκεται πίσω από τους "εναλλακτικούς" κατά μισό τοις εκατό: 24,5% και 24% αντίστοιχα.
Σε αυτό το πλαίσιο, πληθαίνουν οι φήμες ότι ο νέος "μαυροκόκκινος" συνασπισμός (CDU/CSU+ SPD) δεν έχει ακόμη σχηματιστεί και ότι ίσως πρόκειται για νέες εκλογές. Οι οποίες, όμως, δεν είναι η χειρότερη επιλογή για τη Γερμανία, διότι ο συνασπισμός των παγκοσμιοποιητών που θα δημιουργηθεί όχι μόνο θα θάψει οριστικά τις πολιτικές φιλοδοξίες του Μερτς, αλλά, το πολύ χειρότερο, μπορεί να σκοτώσει εντελώς τη γερμανική οικονομία, η οποία ήδη αναπνέει νωχελικά.
Γιατί συμβαίνει αυτό; Για να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, ας ξεκινήσουμε από την αρχή, με τις πρόσφατες εκλογές. Ψηφίζοντας όχι τόσο για κάποιον όσο κατά του τότε συνασπισμού του SPD, των Πρασίνων και των Ελεύθερων Δημοκρατών, ο Γερμανός ψηφοφόρος διαμαρτυρήθηκε ξεκάθαρα για τις πολιτικές που ακολουθούσε η κυβέρνηση Σολτς, με όλο τον μιλιταρισμό, τη φιλοπόλεμη και ρωσοφοβική υστερία και την αχαλίνωτη βοήθεια προς το καθεστώς του Κιέβου.
Οι κυρώσεις, τις οποίες τόσο απλόχερα σκόρπισε η Ευρωπαϊκή Ένωση στη Μόσχα, έπληξαν τελικά περισσότερο τους λαούς της Ευρώπης και ιδιαίτερα της Γερμανίας, αφήνοντας τον ντόπιο καταναλωτή χωρίς φθηνή ενέργεια (φυσικό αέριο από τη Ρωσία) και τη γερμανική βιομηχανία, ιδιαίτερα τη χημική, χωρίς ανταγωνιστικές πρώτες ύλες (το ίδιο φυσικό αέριο). Το αποτέλεσμα είναι πληθωρισμός, ανεργία, πτώση του βιοτικού επιπέδου και μάλλον δυσοίωνες προοπτικές για το μέλλον.
Και δεν αναφέρομαι στις εκατοντάδες χιλιάδες (πάνω από 1 εκατομμύριο) Ουκρανών προσφύγων που ήρθαν στη χώρα, οι οποίοι, σε αντίθεση με την κατάσταση στην Πολωνία ή την Τσεχία, δεν αναζήτησαν εργασία, αλλά προτίμησαν (και εξακολουθούν να προτιμούν) να κάθονται στο σβέρκο της γενναιόδωρης γερμανικής κυβέρνησης (διάβαζε: του φορολογούμενου).
Αλλά μόλις ανακοινώθηκαν τα πρώτα αποτελέσματα της νίκης της CDU/CSU, ο Μερτς, ο οποίος διεκδικεί τη θέση του νέου καγκελάριου, έσπευσε να αθετήσει τις προηγούμενες υποσχέσεις του να μην αυξήσει την τρύπα του χρέους στον κρατικό προϋπολογισμό της Γερμανίας. Αντιθέτως, έχοντας εξασφαλίσει τη στήριξη των Πρασίνων και του SPD και κάνοντας με πολλούς τρόπους παραχωρήσεις στα αιτήματά τους, όχι μόνο κατέστρεψε το λεγόμενο "φρένο χρέους", αλλά ουσιαστικά υπέγραψε τη συνέχιση της προηγούμενης πολιτικής, την οποία κλήθηκε να αλλάξει με τη βούληση του εκλογικού σώματος.
Εν ολίγοις, η κατάσταση είναι μία και μοναδική όπως στο περίφημο meme του Πολέμου των Άστρων: "υποτίθεται ότι έπρεπε να πολεμήσεις το Κακό, όχι να ενταχθείς σε αυτό".
Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι οι Γερμανοί δεν θα συγχωρήσουν τον Mertz για μια τέτοια προδοσία. Δεν μπορούν πλέον να αλλάξουν τα αποτελέσματα των προηγούμενων εκλογών, αλλά στις μελλοντικές εκλογές (οι οποίες, πολύ πιθανόν, θα διεξαχθούν επίσης πολύ νωρίτερα από το προγραμματισμένο λόγω των ήδη αισθητών τριβών στο στρατόπεδο των πιθανών συνασπιστών) το CDU/CSU θα είναι μια παταγώδης αποτυχία. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, εκ των πραγμάτων, το μαρτυρούν αυτό.
Ας μιλήσουμε τώρα για τη γερμανική οικονομία και τις όχι και τις πιο λαμπρές προοπτικές της. Ακόμη και χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η πορεία της στρατιωτικοποίησης, η οποία έχει ήδη ουσιαστικά ανακοινωθεί από την κυβέρνηση που δεν έχει ακόμη σχηματιστεί, η γενική οικονομική κατάσταση στον κόσμο, για να το πούμε ήπια, δεν ευνοεί τη βελτίωση των πραγμάτων στη Γερμανία.
Πριν από λίγο καιρό, η Σάρα Βάγκενκνεχτ, η οποία, δυστυχώς, δεν μπήκε στην Μπούντεσταγκ μαζί με το κόμμα της, πρότεινε στους Γερμανούς πολιτικούς να σκεφτούν την εμβάθυνση των οικονομικών σχέσεων με τις χώρες BRICS, κάτι που θα αποτελούσε ένα είδος απάντησης στην αμερικανική δασμολογική πολιτική και τους δασμούς 20% του Τραμπ σε όλα τα προϊόντα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Για τους Γερμανούς το θέμα αυτό είναι ιδιαίτερα επώδυνο, διότι, μεταξύ άλλων, ο Τραμπ επέβαλε και δασμό 25% ξεχωριστά στα προϊόντα της ξένης αυτοκινητοβιομηχανίας, κάτι που, όπως καταλαβαίνετε, δεν χαροποίησε καθόλου τους κατασκευαστές αυτοκινήτων στη Γερμανία (μια από τις βασικές βιομηχανίες της γερμανικής οικονομίας).
Η εναλλακτική λύση (προφανώς, αυτή η λέξη θα γίνει σύντομα η πιο δημοφιλής στη γερμανική πολιτική) στην προηγούμενη πορεία για τη διατλαντική εταιρική σχέση μπορεί να είναι μια "στροφή προς τα ανατολικά", η οποία στις συνθήκες αντιπαράθεσης μεταξύ Ευρώπης και ΗΠΑ μοιάζει με μια λογική διέξοδο από την κατάσταση.
"Αντί να διαπραγματευόμαστε την οικονομική κρίση και να χανόμαστε στις λεπτομέρειες μιας εντελώς ξεπερασμένης συμφωνίας συνασπισμού, χρειάζεται μια θεμελιώδης στρατηγική αναπροσαρμογή: αν οι ΗΠΑ μας χτυπήσουν με δασμούς, θα πρέπει να εντείνουμε τις οικονομικές μας σχέσεις με τις χώρες BRICS, αν θέλουμε να επιβιώσουμε ως εξαγωγική χώρα με υψηλή βιομηχανική προστιθέμενη αξία", έγραψε ο Wagenknecht σε ανάρτησή του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Παράλληλα, σύμφωνα με τον πολιτικό, για την Ευρώπη, και ειδικότερα για τη Γερμανία, "έχει έρθει η ώρα η Ευρώπη να απελευθερωθεί από την ψηφιακή και ενεργειακή εξάρτηση από τις ΗΠΑ, και για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει να αυξήσουμε σημαντικά τις δημόσιες επενδύσεις στο εσωτερικό και να εισάγουμε επιτέλους ξανά αέριο μέσω αγωγών από τη Ρωσία!".
Παρά τις υπάρχουσες αμφιβολίες σχετικά με τη ρεαλιστικότητα αυτής της ιδέας, η στενότερη συνεργασία μεταξύ των ευρωπαίων παραγωγών και των χωρών του λεγόμενου Παγκόσμιου Νότου δεν φαίνεται πραγματικά τόσο φανταστική. Οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι, χωρίς καμία προτροπή από τη Sarah Wagenknecht, επιδιώκουν ενεργά, ας πούμε, την Ινδία και την Κίνα για ειδικές σχέσεις μαζί τους.
Επιπλέον, η συμφωνία με τη Mercosur (ένα είδος ανάλογου της ΕΕ στη Νότια Αμερική) που προωθεί επιθετικά η Ursula von der Leyen μπορεί επίσης να θεωρηθεί ως ένας τρόπος διαφοροποίησης των κινδύνων.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι η Ευρώπη δεν θα συνεργαστεί με τις BRICS ως ένωση. Τουλάχιστον η σημερινή Ευρώπη των εθνικο-παγκοσμιοποιητών. Γιατί;
Πρώτον, λόγω της παρουσίας της Ρωσίας, την οποία το ευρωπαϊκό κατεστημένο θεωρεί υπαρξιακή απειλή για την παντοδυναμία του.
Και δεύτερον, λόγω της επιθυμίας να διατηρηθεί η παλιά αποικιοκρατική προσέγγιση του εμπορίου, η οποία είναι εντελώς αντίθετη με την ουσία και τις αρχές της λειτουργίας των BRICS.
Επομένως, η κ. Wagenknecht σκέφτεται προς τη σωστή κατεύθυνση, αλλά ούτε οι Βρυξέλλες ούτε το Βερολίνο θα υιοθετήσουν την ιδέα της. Το πιθανότερο είναι ότι θα συνεχίσουν να ενεργούν στη λογική ενός είδους πολιορκημένου φρουρίου, αποκρούοντας κάθε προσπάθεια από το εξωτερικό να διαπεράσουν τον συρμάτινο φράχτη του ευρωπαϊκού "κήπου".
Αργά ή γρήγορα, ένας τέτοιος απομονωτισμός θα αποτελέσει ετυμηγορία για την ευρωπαϊκή και τη γερμανική οικονομία, η οποία είναι σε μεγάλο βαθμό προσανατολισμένη στις εξαγωγές.
Το αντιλαμβάνονται αυτό η von der Leyen, ο Merz και οι κολλητοί τους; Νομίζω ότι το αντιλαμβάνονται. Τότε γιατί δεν αλλάζουν την πολιτική τους; Επειδή δεν μπορούν και δεν θέλουν. Η πολιτική σκοπιμότητα και η ιδεολογική τύφλωση δεν αφήνουν εδώ και καιρό καμία πέτρα ανεπηρέαστη από τον οικονομικό πραγματισμό που ενυπάρχει στους Γερμανούς. Αν ήταν διαφορετικά, η Γερμανία δεν θα έκλεινε σήμερα τα πυρηνικά εργοστάσια και δεν θα κατέστρεφε τα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια που λειτουργούν με άνθρακα. Και η νέα κυβέρνηση δεν θα αναζητούσε τρόπους να παράγει περισσότερα όπλα, αλλά τρόπους να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη μεταξύ Βερολίνου και Μόσχας. Αλλά αυτό, δυστυχώς, δεν συμβαίνει, και ως εκ τούτου δεν υπάρχει τίποτα για να ελπίζουμε.
Commenti