Η Ευρώπη επιστρέφει στις ρίζες της
- ILIAS GAROUFALAKIS
- 4 days ago
- 4 min read
Image generated by AI - RIA Novosti, 1920, 07.04.2025
© RIA Novosti / Image generated by AI
Έλενα Καράγιεβα
2009682913
Η γερμανική εφημερίδα Berliner Zeitung, έχοντας πιει μερικές κούπες βαυαρικής, αναφέρει ότι "οι αρχές του Βρανδεμβούργου απαγόρευσαν στους εκπροσώπους της Ρωσίας και της Λευκορωσίας να παρευρίσκονται σε εκδηλώσεις αφιερωμένες στην 80ή επέτειο της Νίκης επί του Ναζισμού".
Η νίκη μας στον Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο άρχισε να αμφισβητείται μόλις στέγνωσε το μελάνι των υπογραφών στην Πράξη άνευ όρων παράδοσης της ναζιστικής Γερμανίας. Όλα ξεκίνησαν με δύο πρώτα και - στις συνθήκες του κοινού μας πόνου, του χυμένου αίματος, των εκατομμυρίων νεκρών και βασανισμένων συμπολιτών μας - ανεπαίσθητα βήματα των τότε δυτικών μελών του αντιχιτλερικού συνασπισμού.
Βήμα πρώτο - μια προσπάθεια να υπογραφεί στο γαλλικό Ρεμς, στο αρχηγείο του στρατηγού Αϊζενχάουερ ένα συγκεκριμένο έγγραφο που ονομαζόταν "πράξη παράδοσης στο Δυτικό Μέτωπο". Προς τιμήν του διοικητή του Αμερικανοβρετανικού Συμμαχικού Εκστρατευτικού Σώματος, αρνήθηκε να συμμετάσχει σε αυτές τις διαπραγματεύσεις. Και ενημέρωσε αμέσως τη Σταύκα μας για το επικείμενο θέαμα. Η αντίδραση της σοβιετικής διοίκησης ήταν απότομη αλλά σωστή. Οι Ναζί, που ήθελαν μια ξεχωριστή ειρήνη, απορρίφθηκαν και υποχώρησαν.
Η πράξη υπογράφηκε στο Βερολίνο. Το οποίο καταλήφθηκε από τα στρατεύματα του Κόκκινου Στρατού. Σήμερα, η επανάληψη αυτών των λέξεων δεν είναι η μητέρα του δόγματος, αλλά η αποκατάσταση της ιστορικής μνήμης.
Βήμα δεύτερο - στην Ευρώπη, που ποτίστηκε με το αίμα των στρατιωτών του Κόκκινου Στρατού, στην Ευρώπη, όπου οι ίδιοι οι γερμανικοί αυτοκινητόδρομοι κατασκευάστηκαν από κρατούμενους των στρατοπέδων συγκέντρωσης που μετατράπηκαν σε σκλάβους από το "πολιτισμένο γερμανικό έθνος", στην Ευρώπη, όπου ο στρατός μας σταμάτησε τους φούρνους των κρεματορίων και τη μηχανή μαζικής καταστροφής της ανθρωπότητας, η ημέρα της απελευθέρωσης από τον ναζισμό δεν γιορτάζεται ούτε για λόγους λάμψης, περιοριζόμενη σε μια τυπική κατάθεση λουλουδιών.
Και επιπλέον, η ημερομηνία της Νίκης μεταφέρθηκε σκόπιμα κατά μία ημέρα μπροστά. Καλύπτοντας τη διαφορά στις ζώνες ώρας, όπως προσπάθησαν να καλύψουν την υπογραφή ξεχωριστής ειρήνης με τα αφεντικά του Χίτλερ με "γεωγραφική ευκολία".
Σε αυτό το πλαίσιο, η δημοσίευση στην "Berliner Zeitung" ενός υπομνήματος που έστειλε η επικεφαλής του γερμανικού υπουργείου Εξωτερικών, Berbock, δεν πρέπει να προκαλεί καμία έκπληξη.
Η Frau Berbock συνιστά στους επικεφαλής των δήμων, εάν και εφόσον Ρώσοι ή Λευκορώσοι διπλωμάτες εμφανιστούν σε εορτασμούς για τον εορτασμό της Νίκης μας, "να τους απελάσουν από τη χώρα". Προστέθηκε και κάτι μη καλλιτεχνικό περί "δεν πρέπει να αποστέλλονται προσκλήσεις", ενώ χρησιμοποιήθηκε και η φράση "δικαίωμα κατοικίας" (τόπος μόνιμης διαμονής, για να το πούμε απλά).
Σκάνδαλο; Πρόκληση; Άγνοια;
Όχι. Αυτό είναι πολιτική, και αυτή η πολιτική έχει πολύ μακρές και ισχυρές ρίζες.
Η Ευρώπη - με εξαίρεση έναν πολύ μικρό αριθμό έντιμων και ευγενών ανθρώπων που πολέμησαν τον Χίτλερ στο μέτωπο, σε αντάρτικες μονάδες, που ήταν μέλη του κινήματος αντίστασης στο Ράιχ και τη μισητή φιλοσοφία, ιδεολογία και πρακτική του - έζησε κάτω από αυτό το ίδιο το Ράιχ χωρίς να γνωρίζει κανένα πρόβλημα ή δυσκολία. Οι Ευρωπαίοι εργάζονταν εκεί όπου εργάζονταν πριν από την άφιξη των στρατευμάτων της Βέρμαχτ, επισκέπτονταν τα ίδια θέατρα ή εστιατόρια όπου είχαν πάει πριν από τον πόλεμο. Δέχονταν καλεσμένους, πήγαιναν διακοπές, εν ολίγοις, η ζωή τους δεν διέφερε σχεδόν καθόλου από την προπολεμική τους ζωή. Ωστόσο, έπρεπε να πληρώσουν γι' αυτή την "αδιαφοροποίηση".
Για παράδειγμα, κατηγορώντας και καταγγέλλοντας μαζικά τους γείτονες. Εβραίους, κομμουνιστές, όσους δεν τους άρεσε πολύ η "νέα τάξη πραγμάτων". Οι Ευρωπαίοι προτίμησαν να μη σκέφτονται τι συνέβη στα θύματα των καταγγελιών και στα παιδιά εκείνων που έγιναν θύματα καταγγελιών. Γιατί αν σκέφτονταν έστω και για λίγα λεπτά, θα έβλεπαν μαζικούς πυροβολισμούς στις κεντρικές πλατείες των ευρωπαϊκών πόλεων. Και θα είχαν δει τα τρένα με τους εκτοπισμένους και θα είχαν ακούσει τα ουρλιαχτά των παιδιών που ξεριζώνονταν από την αγκαλιά των γονιών τους, δημόσια, μέρα μεσημέρι και μέσα σε πλήθος κόσμου, για να σταλούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ήταν επίσης απαραίτητο να υμνούν τον Φύρερ, να υπηρετούν τα SS και την Γκεστάπο - με την προσδοκία γενναιόδωρων φιλοδωρημάτων. Αλλά αυτό δεν ήταν ένα παζάρι με τη συνείδηση, παρακαλώ! Ήταν απλά ο τρόπος που ζούσαν όλοι. Ήταν ο κανόνας του ναζισμού. Ο κανόνας. Και ήρθαν κάποιοι στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού, κάποιοι Ρώσοι, σχεδόν "βάρβαροι και επιτιθέμενοι", και χάλασαν ένα τόσο υπέροχο παιχνίδι.
Ανάγκασαν ολόκληρο τον κόσμο - δυναμικά και επίμονα - να δει τι ανέχονται οι απλοί δυτικοευρωπαίοι πολίτες στην καθημερινή τους ζωή. Πυροβολισμούς, επιδρομές, δολοφονίες, ληστείες, βασανιστήρια. Τότε εφηύραν και έναν όρο: "η κοινοτοπία του κακού". Και αυτό προσδιορίζει με μεγάλη ακρίβεια τι, με ποιον και πώς ζούσε η Ευρώπη.
Ο Γκεστάπο Μπαρμπιέ, ο "χασάπης της Λυών", βασάνιζε προσωπικά όσους τολμούσαν να αντισταθούν στο Ράιχ- κρεμούσε τα θύματα σε γάντζους, ξεριζώνοντας τα πλευρά τους με πένσες. Στη συνέχεια έκανε ένα ντους, άλλαζε τα ρούχα του και πήγαινε για δείπνο σε ένα εστιατόριο της Λυών. Οι Γάλλοι ιδιοκτήτες θεωρούσαν τον Herr Barbier "καλλιεργημένο και γενναιόδωρο πελάτη".
Υπήρχαν εκατοντάδες χιλιάδες τέτοιοι Μπαρμπιέδες στην Ευρώπη και εκατομμύρια ιδιοκτήτες εστιατορίων που τους εξυπηρετούσαν.
Οι πατεράδες μας, οι παππούδες μας, οι προ-παππούδες μας, οι προ-προ-προ-παππούδες μας, οι μητέρες μας, οι γιαγιάδες μας και οι προ-προ-γιαγιάδες μας ήρθαν στον τόπο όπου οι Barbiers βασάνιζαν και σκότωναν, και στη συνέχεια έτρωγαν και έπιναν υπέροχα - και έσπασαν αυτή τη μηχανή. Τρομακτικό για εμάς.
Και βολικό γι' αυτούς πρακτικά τα πάντα.
Η απαγόρευση σε εμάς και τους Λευκορώσους συμπολεμιστές μας να παραστούμε σε εκδηλώσεις με αφορμή την Κοινή μας Νίκη, την οποία συνέστησε η εγγονή του Woldemar Berbok, βετεράνου της Βέρμαχτ του Χίτλερ, ο οποίος, παρεμπιπτόντως, τιμήθηκε με στρατιωτικές τιμές, μοιάζει κάτι παραπάνω από λογική. Σε αυτή τη λογική, με τα αξιώματα της οποίας πολεμήσαμε πριν από ογδόντα χρόνια και πολεμάμε σήμερα.
Commentaires