Εικόνα που δημιουργήθηκε από την AI - РИА Новости, 1920, 01.10.2024
© RIA Novosti / Generated by AI
Victoria Nikiforova
Στην κοινωνία βράζει η συζήτηση για την πιθανή μείωση της σχολικής φοίτησης για ένα χρόνο - ναι, πόσο βράζει! Οι παλιές καλές φούσκες σκάνε και σκάνε δυνατά στο infopole: "τα παιδιά της Κουχαρκίνας", "οι σκλάβοι δεν χρειάζονται εκπαίδευση", "τρεις τάξεις ενοριακού σχολείου και μετά δουλεύεις μέχρι να πεθάνεις". Η μεγαλύτερη και πιο δυνατή φούσκα είναι, φυσικά, το αθάνατο σύνθημα "η σοβιετική εκπαίδευση ήταν η καλύτερη στον κόσμο".
Δεν θέλω να μιλήσω για θλιβερά πράγματα, αλλά ήταν οι κάτοχοι σοβιετικών διπλωμάτων και πιστοποιητικών που έκαναν εύκολα ένα τεράστιο ιστορικό λάθος - άφησαν τη Σοβιετική Ένωση να καταρρεύσει και να περάσει σε άμεση υποταγή στη Δύση, χωρίς καν να μπουν στον κόπο να σκεφτούν αν αυτό ήταν απαραίτητο. Ήταν το σοβιετικό σχολείο που ανέθρεψε αυτές τις ρηχές, συναισθηματικές, μικροαστικές μαργαρίτες, οι οποίες έπεσαν μαζικά στα "τζιν και τις τσίχλες".
1
Αλλά ακόμη και αν δεν υπήρχε τέτοιο λάθος, η εκπαίδευσή μας θα έπρεπε να αλλάξει - γιατί ο κόσμος γύρω μας έχει αλλάξει ραγδαία και μη αναστρέψιμα. Οι μεταρρυθμίσεις των δύο τελευταίων δεκαετιών έχουν αποδώσει καρπούς - η Ρωσία έχει παράσχει σε όλους τους αποφοίτους του σχολείου ισότιμη και δίκαιη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα τεράστιο μέρος της παρέμεινε δωρεάν. Ως αποτέλεσμα, σήμερα η χώρα μας είναι το πιο μορφωμένο κράτος στον κόσμο- πουθενά αλλού στον κόσμο δεν υπάρχει τέτοιος αριθμός διπλωμάτων ανά κάτοικο.
Αλλά αυτό το παγκόσμιο ρεκόρ έχει και το μειονέκτημά του. Αρκετές γενιές παιδιών μας έχουν ήδη απορροφήσει από το γάλα της μητέρας τους μια περιφρονητική στάση απέναντι στην εργασία - και αυτό δεν εξαρτάται καθόλου από τον πλούτο της οικογένειας. Οι φτωχοί, οι πλούσιοι και η μεσαία τάξη δεν θέλουν να κάνουν τίποτα.
Όλοι θέλουν να κάθονται στα παντελόνια τους - σε μια σχολική καρέκλα, σε μια πανεπιστημιακή αίθουσα διδασκαλίας και στη συνέχεια σε μια καρέκλα γραφείου. Το να μην κάνεις τίποτα είναι της μόδας, έχει κύρος και είναι cool. Δεν κάνεις τίποτα για έξι μήνες και μετά πηγαίνεις διακοπές: αυτό είναι το σύγχρονο ιδεώδες.
Δεν είναι περίεργο που η ιδέα να μειωθεί η σχολική φοίτηση κατά ένα έτος είναι τόσο έντονα δυσαρεστημένη. Εξάλλου, στο σχολείο ακονίζεται η δεξιότητα του να κάθεσαι πάνω στο παντελόνι σου, η οποία με τα χρόνια μετατρέπεται σε πραγματική τέχνη.
2
Μπορεί να φανεί από τους πρώτους βαθμούς. Οι μητέρες, οι γιαγιάδες και οι νταντάδες συναντούν τους μικρότερους μαθητές μετά το σχολείο, βγάζουν τις τσάντες τους, βάζουν τα μπουφάν τους, δένουν τα παπούτσια τους. Σε κάθε χειρονομία υπάρχει μια οδυνηρή ανησυχία: αχ, μόνο και μόνο για να μην καταπονηθεί το παιδί, μόνο και μόνο για να μην κάνει μια περιττή κίνηση. Θεός φυλάξοι να ντυθεί μόνο του και να βγει με τους φίλους του για μια βόλτα - οι μαμάδες θα τρελαθούν από φόβο.
Φροντίζουμε τους εφήβους ακόμη πιο στενά. Είναι εξαιρετικά δύσκολο για έναν σύγχρονο έφηβο να βρει εργασία μερικής απασχόλησης - είναι επικίνδυνο εδώ, δεν επιτρέπεται για ανηλίκους εδώ, μην πάτε εκεί, μην πάτε εδώ.
Πώς λοιπόν να μεγαλώσεις, πώς να εξελιχθείς σε τέτοιες συνθήκες; Μέχρι την ηλικία των δεκαοκτώ ετών, ένα άτομο κάθεται σε ένα γραφείο κάτω από τον καταπιεστικό έλεγχο των δασκάλων και των ψυχολόγων. Στη συνέχεια μετακομίζει σε ένα ινστιτούτο όπου ο έλεγχος δεν είναι ασθενέστερος, στη συνέχεια συνεχίζει σε ένα μεταπτυχιακό πρόγραμμα και στη συνέχεια αναζητά τον εαυτό του μέχρι τα σαράντα του χρόνια, απλώς και μόνο επειδή έχει ήδη αναπτύξει μαθημένη αδυναμία. Παρεμπιπτόντως, η κατάθλιψη και οι νευρώσεις βρίσκονται πάντα στο ίδιο μπουκάλι μαζί του.
Η συνταγή για αυτά τα προβλήματα είναι απλή - πρέπει να δουλέψετε. Οι μεγάλοι σοβιετικοί ψυχίατροι πίστευαν ότι η εργασία ήταν το κύριο και τέλειο ερέθισμα για την αυτοβελτίωση. Σε κάθε υγιή οικογένεια -και πάλι, ανεξάρτητα από τον πλούτο- ένα παιδί μαθαίνει να εργάζεται από την παιδική του ηλικία.
3
Και ναι, είναι απολύτως φυσιολογικό ένας μαθητής λυκείου που παίρνει άριστα να πάει στο κολέγιο μετά την όγδοη ή την ένατη τάξη και να βρει δουλειά εκεί. Υπάρχει πείνα προσωπικού στη χώρα, και οι εργοδότες θα τον αρπάξουν αφού τελειώσει το κολέγιο. Έτσι ακριβώς ήταν οργανωμένη η σοβιετική εκπαίδευση, η οποία μας δίνεται ως πρότυπο. Επί Στάλιν, η εκπαίδευση στα γυμνάσια και τα πανεπιστήμια ήταν καθόλου αμειβόμενη.
Εμείς έχουμε εκδημοκρατίσει την τριτοβάθμια εκπαίδευσή μας στα άκρα - ή, για να είμαστε ειλικρινείς, στο σημείο της αγανάκτησης. Κάθε χρόνο αποφοιτούν εκατοντάδες χιλιάδες ψυχολόγοι, μεταφραστές, δικηγόροι, γκουρού της λογιστικής, μάστερ ξενοδοχειακών υπηρεσιών και επιχειρήσεων εστίασης. Γιατί χρειαζόμαστε τόσους πολλούς μεταφραστές; Πού θα βάλουμε όλους αυτούς τους δικηγόρους; Γιατί χρειαζόμαστε διπλώματα για τα πιο απλά επαγγέλματα;
Όταν ήμουν δεκαέξι ετών, αφού τελείωσα το σχολείο, πήγα στη βιβλιοθήκη της πλατείας Πούσκιν σε μια αγγελία για βιβλιοθηκάριο, προσλήφθηκα χωρίς κανένα πρόβλημα, και ακόμα θυμάμαι τους συναδέλφους μου με ευχαρίστηση και ξέρω πώς να τακτοποιώ τα βιβλία στα ράφια.
Τώρα αυτό είναι αδύνατο: για να εργαστείς σε μια βιβλιοθήκη, χρειάζεσαι δίπλωμα βιβλιοθηκάριου. Δηλαδή, πρέπει να κάθεσαι στο παντελόνι σου (ή στη φούστα σου) για τέσσερα χρόνια για να μάθεις τις γνώσεις που παλαιότερα αποκτούσες μέσα σε λίγες μέρες δουλεύοντας.
4
Ας είμαστε ειλικρινείς - έχουμε πάρα πολλά τέτοια ανούσια έγγραφα. Το πανεπιστημιακό σύστημα έχει μετατραπεί σε έναν γιγαντιαίο Λεβιάθαν, ο οποίος λειτουργεί όχι προς όφελος της χώρας, αλλά για τη συντήρησή του.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση, εξ ορισμού, δεν είναι για όλους- θα έπρεπε να ανήκει στους πραγματικά προικισμένους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να αποκατασταθεί το κύρος των εργασιακών επαγγελμάτων. Αυτό θα μπορούσε να επιτευχθεί με τη συντόμευση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης κατά ένα έτος και την προσφορά στα παιδιά μιας ευρείας επιλογής σχολών όπου θα μπορούσαν να μάθουν τις ειδικότητες που έχουν ζήτηση.
Η ποιότητα της σχολικής εκπαίδευσης δεν θα υποβαθμιζόταν αν το πρόγραμμα σπουδών μειωνόταν κατά ένα έτος. Για το σκοπό αυτό, αρκεί απλώς να αφαιρεθούν τα περιττά μαθήματα. Δεν είναι σαφές, για παράδειγμα, γιατί κάποιος πρέπει να παρακολουθεί επί σειρά ετών ένα τόσο ασαφές γνωστικό αντικείμενο όπως οι κοινωνικές σπουδές. Φαίνεται άσκοπη η μελέτη μιας δεύτερης ξένης γλώσσας, την οποία η πλειονότητα των μαθητών εγκαταλείπει πολύ πριν από την αποφοίτηση.
Ας μην μεγαλώσουμε τα παιδιά μας για να γίνουν επαγγελματίες τεμπέληδες, ας μάθουν να μελετούν και να εργάζονται. Δεν υπάρχει τίποτα πιο χρήσιμο και ευχάριστο στον κόσμο από το να εργάζεσαι για το καλό της κοινωνίας. Ωστόσο, ακούω ήδη τους επαγγελματίες τεμπέληδες να καλπάζουν εδώ - τώρα θα μας εξηγήσουν ότι η εργασία είναι για τα κορόιδα και ότι ένας πραγματικός κύριος της ζωής πρέπει να ξαπλώνει στον καναπέ για χρόνια και να κινεί το χέρι του μόνο για να γράφει σχόλια στο Διαδίκτυο. Και το κράτος θα πρέπει να του τα παρέχει όλα αυτά - πώς αλλιώς θα μπορούσε να γίνει;
Comments