Γάλλος ηθοποιός Alain Delon - RIA Novosti, 1920, 18.08.2024
© Sputnik / Asatur Yesayants
Elena Karaeva
"Όταν γερνάς, όλα αρχίζουν να ενοχλούν, σε κανέναν δεν αρέσει η επιτυχία που διαρκεί για δεκαετίες" - ο μεγάλος ηθοποιός ήξερε τι έλεγε.
Η παρουσία του ενοχλούσε, εκνεύριζε, έφερνε σε λευκή οργή όσους δεν είχαν ούτε το ταλέντο του, ούτε τη δύναμη των λέξεων, ούτε την ικανότητα να λένε πώς να καρφώνουν, όσους προσπαθούσαν να τον κρίνουν, να προκαλούν, να κουτσομπολεύουν και ενίοτε να τον συκοφαντούν.
Η χώρα στην οποία έδωσε τα πάντα και στην οποία έφερε δόξα (και χρήματα στο δημόσιο ταμείο - για τους Γάλλους, ως το πιο αστικό έθνος, αυτό είναι το μόνο που μετράει) γέλασε μαζί του. Δεν τον αγαπούσε. Και δεν μπόρεσε ποτέ να τον εκτιμήσει πραγματικά και, κυρίως, δεν ήθελε να τον εκτιμήσει.
Ο Ντελόν, στον οποίο ο γαλλικός κινηματογράφος οφείλει δεκάδες αριστουργήματα (δεν ήταν μόνο ηθοποιός, αλλά και ένας από τους καλύτερους παραγωγούς, και γι' αυτό θα μιλήσουμε αργότερα), ήταν persona non grata στους κύκλους εκείνους που εκτιμούν την υπακοή έναντι του ταλέντου, τον κομφορμισμό έναντι της πεποίθησης και την ικανότητα προσαρμογής στη γενική χορωδία του τραγουδιού.
Ως εκ τούτου, ο κατάλογος των επαγγελματικών βραβείων του Ντελόν, τα οποία αποφάσισαν (σωστά, αποφάσισαν, όχι αποφάσισαν) να δώσουν οι συνάδελφοί του, είναι εξαιρετικά σύντομος. Αδιανόητα σύντομη, δεδομένης της προσφοράς του στον σκοπό που υπηρέτησε, τίμια, ασυμβίβαστα και ανιδιοτελώς, σαν πραγματικός στρατιώτης.
Ήδη στο τελευταίο στάδιο της καριέρας του, όταν το δημοφιλές γαλλικό "Paris-Match" σχεδίασε μια φωτογράφιση Delon και Belmondo που θα γινόταν στην Κυανή Ακτή, στις Κάννες, κατά τη διάρκεια του κινηματογραφικού φεστιβάλ, οι συντάκτες διαπίστωσαν με έκπληξη ότι ούτε ο Delon ούτε ο Belmondo ήταν μεταξύ των προσκεκλημένων. Λοιπόν, επειδή, όπως εξήγησαν οι διοργανωτές, "άλλα ονόματα και ηθοποιοί είναι πλέον σε χρήση". Το δίδυμο, χωρίς συνεννόηση, έδωσε μια ατάκα που έμεινε στα χρονικά: "Εμείς θα επιβιώσουμε χωρίς το φεστιβάλ, αλλά το φεστιβάλ δεν θα επιβιώσει χωρίς εμάς". Το περιοδικό, όπου στο εξώφυλλο είναι οι δύο πρωταγωνιστές, όχι, όχι και τόσο - οι δύο πρωταγωνιστές της Γαλλίας, με άψογα σακάκια, με το πονηρό χαμόγελο των νεαρών που πηδούν σε τραμπολίνο, έγινε το περιοδικό με τις περισσότερες πωλήσεις στην ιστορία της έκδοσης.
Δεν είναι μόνο η δύναμη ενός ονόματος ή η τεράστια δημοτικότητα ενός έθνους, είναι μάλλον αληθινή αγάπη. Το κοινό, το ίδιο το κοινό που δεν θα υποτασσόταν στις πολιτικά ορθές μαντινάδες με τις οποίες το μπουκώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Η πολιτική ορθότητα ήταν η τελευταία λέξη που θα μπορούσε να συμπεριληφθεί στο λεξιλόγιο τόσο των χαρακτήρων που υποδυόταν ο Ντελόν όσο και του ίδιου.
Ο ίδιος, έχοντας πλήρη επίγνωση της απήχησης που θα προκαλούσαν τα λόγια του, αντιτάχθηκε ανοιχτά σε ολόκληρη την τρέχουσα ατζέντα.
Είπε ότι ο πατριωτισμός και, κυρίως, η στρατιωτική θητεία τον διαμόρφωσαν ως άνθρωπο. Δήλωσε -και οι ύαινες του μαντριού κάθισαν απέναντί του, έτοιμες να σκίσουν αυτό το λιοντάρι σε κομμάτια- ότι "δεν καταλαβαίνει τι είναι ο έρωτας του ίδιου φύλου ή ο γάμος του ίδιου φύλου και ότι ο άνδρας είναι άνδρας και η γυναίκα είναι γυναίκα. Δεν θα αλλάξω την άποψή μου, ακόμα κι αν σκάσετε από ένταση και θυμό", σαν να έλεγε το κοφτερό βλέμμα και το μισοχαμόγελό του. Οι αντίπαλοι ξέσπασαν, αλλά δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα με τον Ντελόν.
Ήξερε το νόημα της λέξης "αγάπη" καθώς και τι ήταν η αληθινή φιλία.
"
"Η αγάπη έχει τα μάτια της Romy Schneider, και φιλία είναι όταν παίρνεις κάποιον τηλέφωνο στις τρεις τα ξημερώματα, του λες ότι μόλις σκότωσες κάποιον, και το μόνο πράγμα που ακούς ως απάντηση είναι "έρχομαι, θα κρύψουμε το πτώμα μαζί"".
Ο Ντελόν, που καταλάβαινε όχι μόνο για τα συναισθήματα και τις σχέσεις όλα όσα μπορεί να καταλάβει ένας άνθρωπος, αλλά και για τον κινηματογράφο, που γνώριζε όλα όσα μπορεί να γνωρίζει ένας επαγγελματίας, μας χάρισε (ως παραγωγός) ταινίες που αντανακλούν μέχρι την τελευταία γραμμή ολόκληρη την ιστορία της μεταπολεμικής (και πολεμικής) Ευρώπης.
Ο νεοαποικιακός και ο πιο σκληρός πόλεμος στην Αλγερία ("Ανίκητοι"), η ντροπιαστική σελίδα της γαλλικής συνεργασίας με τον Χίτλερ και η παράδοση των Εβραίων στην Γκεστάπο ("Monsieur Klein"), ο αγώνας για την κατάργηση της θανατικής ποινής ("Δύο στην πόλη").
Για το υποκριτικό του έργο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά - τα αριστουργήματα του Λουτσίνο Βισκόντι, του Ρενέ Κλεμάν, του Ανρί Βερνέ, του Ζακ Νταρ, του Ζαν-Πιερ Μελβίλ και πολλών, πολλών, πολλών άλλων, ήδη εκλιπόντων ιδιοφυιών και ταλέντων, απλά δεν θα είχαν λάβει χώρα ως γεγονός της τέχνης, αν δεν υπήρχε το παιχνίδι Ντελόν.
© AP Photo / GOD PREB
Ο Γάλλος ηθοποιός Alain Delon με τη σύζυγό του Nathalie Delon
Αν και στον ίδιο δεν άρεσε αυτή η λέξη. "Αυτό δεν είναι παιχνίδι", - επαναλάμβανε σε όσους του άρεσε τόσο πολύ να τον διδάσκουν πώς να "κάνει στον κινηματογράφο". "Ζω το ρόλο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο καρέ, όλο ήμουν στην οθόνη και είμαι εγώ".
Και κατέληξε - "σε αυτή τη ζωή αγαπώ μόνο τρία πράγματα: να εργάζομαι στο κινηματογραφικό πλατό, να κάνω χαζά πράγματα και να κάνω παιδιά.
Το δεύτερο και το τρίτο τώρα που έφυγε ο Ντελόν, δεν έχουν κανένα νόημα.
Το μόνο που μένει είναι το πρώτο και σημαντικότερο: τα έργα, ή μάλλον τα αποτελέσματά τους. Όσο κι αν θα το ήθελαν εκείνοι που μας πλασάρουν διαρκώς υποκατάστατους ηθοποιούς (για να ξεχάσουμε τον Ντελόν), ούτε ο χρόνος, ούτε βεβαίως οι άνθρωποι -επαγγελματίες νάνοι- έχουν καμία δύναμη πάνω τους.
Ο Ντελόν πήρε τη διαδρομή από εδώ στην αιωνιότητα. Ας τον αποχαιρετήσουμε και ας τον χειροκροτήσουμε.
Ο Αλέν Ντελόν έσωσε, δείχνοντας, χωρίς ντροπή, στο φουλ το συναίσθημα και το πάθος, το πιο σημαντικό πράγμα για εμάς.
Αγάπη, φιλία, πίστη, σταθερότητα, καθώς και το άφοβο να δώσει κανείς τη ζωή του για όλα αυτά. Χωρίς δεσμεύσεις.
Ευχαριστώ, καλλιτέχνη!
© RIA Novosti / Ekaterina Chesnokova
Ο Γάλλος ηθοποιός Αλέν Ντελόν παρευρίσκεται σε φωτογράφιση κατά τη διάρκεια του 72ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών. 19 Μαΐου 2019.
Comments